کتاب «فقط درباره‌ی موسیقی: هاروکی موراکامی در گفت‌وگو با سِیجی اوزاوا» [Ozawa Seiji-san to, ongaku ni tsuite hanashi o suru‎‬ یا Absolutely on music : conversations] با ترجمه آرش اسماعیلی توسط نشر ماهور منتشر شد.

فقط درباره‌ی موسیقی: هاروکی موراکامی در گفت‌وگو با سِیجی اوزاوا» [Ozawa Seiji-san to, ongaku ni tsuite hanashi o suru‎‬ یا Absolutely on music : conversations]

به گزارش کتاب نیوز به نقل از مهر، این کتاب در ۴۸۸ صفحه و به بهای ۲۹۰ هزار تومان منتشر شده است.

این گفت‌وگوی بلندِ موراکامی با اُوزاوا مملو است از ملاحظات و ظرایفی که یک موزیسینِ حرفه‌ای باید در کارش لحاظ کند، اما در کتابی تخصصی نمی‌یابد و امکان آزمودنِ عملی آن حداقل در این سطح نیز، برای همگان مهیّا نیست. آن‌چه در این نشست‌ها گفته می‌شود، نه تنها متریالی کاربردی است که می‌تواند مورد استفاده‌ی اجراکنندگان موسیقی قرار بگیرد و صحت کیفیت اجرای‌شان را ارتقا ببخشد، که نور افکندن بر زوایایی پنهان از شاهکارهای تاریخ موسیقی است که برای مخاطبان جدّی، آگاهی گسترده‌تر و ژرف‌تر و در نتیجه، حظّی دوچندان به ارمغان خواهد آورد.

در یک سویِ این میزِ کوتاهِ ژاپنی، موسیقیدانی سال‌مند نشسته که از معدود رهبرانی است که اقبال شاگردیِ دو رهبرِ افسانه‌ای، هربرت فُون کارایان و لئُونارد بِرنستاین و در نتیجه، درک عمیق و بی‌واسطه‌ی دو مکتب و رویکرد اجراییِ مهم تاریخ موسیقی را یافته، و در سویِ دیگر، ادیبی نشسته که در داستان‌هایش بارقه‌هایی از اُنس و دل‌بستگی‌اش به موسیقی هویداست، اما این‌جا، به یک‌باره، در قامت موسیقی‌شناسی دقیق و آگاه، رُخ می‌نمایاند.

اوزاوا از موسیقیدان‌های افسانه‌ای در سطح جهان است که سال‌ها رهبری برترین ارکسترهای سمفونیک و فیلارمونیک کشورهای مختلف را برعهده داشت. از جمله اجراهای شاهکار او می‌توان به اجرای «کارمینا بورانا» اثر کارل ارف به همراه ارکستر فیلارمونیک برلین اشاره کرد.

................ هر روز با کتاب ...............

ما خانواده‌ای یهودی در رده بالای طبقه متوسط عراق بودیم که بر اثر ترکیبی از فشارهای ناشی از ناسیونالیسم عربی و یهودی، فشار بیگانه‌ستیزی عراقی‌ها و تحریکات دولت تازه ‌تأسیس‌شده‌ی اسرائیل جاکن و آواره شدیم... حیاتِ جاافتاده و عمدتاً رضایت‌بخش یهودیان در کنار مسلمانان عراق؛ دربه‌دری پراضطراب و دردآلود؛ مشکلات سازگار‌ شدن با حیاتی تازه در ارض موعود؛ و سه سال عمدتاً ناشاد در لندن: تبعید دوم ...
رومر در میان موج نویی‌ها فیلمساز خاصی‌ست. او سبک شخصی خود را در قالب فیلم‌های ارزان قیمت، صرفه‌جویانه و عمیق پیرامون روابط انسانی طی بیش از نیم قرن ادامه داده است... رومر حتی وقتی بازیگرانی کاملاً حرفه‌ای انتخاب می‌کند، جنس بازیگری را معمولاً از شیوه‌ی رفتار مردم معمولی می‌گیرد که در دوره‌ای هدف روسلینی هم بود و وضعیتی معمولی و ظاهراً کم‌حادثه، اما با گفت‌وگوهایی سرشار از بارِ معنایی می‌سازد... رومر در جست‌وجوی نوعی «زندگی‌سازی» است ...
درباریان مخالف، هر یک به بهانه‌ای کشته و نابود می‌شوند؛ ازجمله هستینگز که به او اتهام رابطه پنهانی با همسر پادشاه و نیز نیت قتل ریچارد و باکینگهم را می‌زنند. با این اتهام دو پسر ملکه را که قائم‌مقام جانشینی پادشاه هستند، متهم به حرامزاده بودن می‌کنند... ریچارد گلاستر که در نمایشی در قامت انسانی متدین و خداترس در کلیسا به همراه کشیشان به دعا و مناجات مشغول است، در ابتدا به‌ظاهر از پذیرفتن سلطنت سرباز می‌زند، اما با اصرار فراوان باکینگهم، بالاخره قبول می‌کند ...
مردم ایران را به سه دسته‌ی شیخی، متشرعه و کریم‌خانی تقسیم می‌کند و پس از آن تا انتهای کتاب مردم ایران را به دو دسته‌ی «ترک» و «فارس» تقسیم می‌کند؛ تقسیم مردمان ایرانی در میانه‌های کتاب حتی به مورد «شمالی‌ها» و «جنوبی‌ها» می‌رسد... اصرار بیش‌از اندازه‌ی نویسنده به مطالبات قومیت‌ها همچون آموزش به زبان مادری گاهی اوقات خسته‌کننده و ملال‌آور می‌شود و به نظر چنین می‌آید که خواسته‌ی شخصی خود اوست ...
بی‌فایده است!/ باد قرن‌هاست/ در کوچه‌ها/ خیابان‌ها/ می‌چرخد/ زوزه می‌کشد/ و رمه‌های شادی را می‌درد./ می‌چرخم بر این خاک/ و هرچه خون ماسیده بر تاریخ را/ با اشک‌هایم می‌شویم/ پاک نمی‌شود... مانی، وزن و قافیه تنها اصولی بودند که شعر به وسیلهء آنها تعریف می‌شد؛ اما امروزه، توجه به فرم ذهنی، قدرت تخیل، توجه به موسیقی درونی کلمات و عمق نگاه شاعر به جهان و پدیده‌های آن، ورای نظام موسیقایی، لازمه‌های شعری فاخرند ...