حامد صحت از ترجمه و انتشار کتاب «سینمای لی چانگ دونگ» [Lee Chang-dong] نوشته کیم یونگ جین [Kim Young-jin] از سوی نشر یکشنبه خبر داد.

سینمای لی چانگ دونگ» [Lee Chang-dong] نوشته کیم یونگ جین [Kim Young-jin]

به گزارش کتاب نیوز به نقل از هنرآنلاین، حامد صحت مترجم، با این توضیح که لی چانگ دونگ در مقام کارگردان جایگاه ویژه‌ای در سینمای کره دارد گفت: او قبل از پرداختن به فعالیت سینمایی به‌عنوان رمان‌نویس شناخته می‌شد و با فیلم «ماهی سبز» خود را در این عرصه مطرح کرد.

او با بیان این که مخاطب فیلم‌های لی چانگ دونگ می‌تواند ماهیت فیلم را به‌عنوان یک رسانه مورد پرسش و واکاوی قرار دهد، افزود: او فقط ۶ فیلم ساخته و با این که فیلمسازی را از میان‌سالی آغاز کرد کارگردان عجیب و غریبی محسوب می‌شود. مثلا ادعا می‌کند در پایان فیلم اجازه نمی‌دهد تماشاگر گریه کند و جلوی او را می‌گیرد تا بگوید فقط یک فیلم تماشا کرده و رسانه فیلم، یک دروغ بزرگ است.

صحت با این توضیح که چانگ دونگ در دوره‌ای وزیر فرهنگ دولت کره بوده، ادامه‌داد: او فیلمسازی را یک کار دردناک می‌داند. به‌ویژه پروسه فیلمبرداری را، چون احساس عذاب دارد با بازیگران به یک روش خاص کار می‌کند و بازیگران به مرحله جنون می‌رسند وقتی در فیلم او بازی می‌کنند.

او با بیان این که کیم یونگ جین که مطالب کتاب را جمع‌آوری کرده با کارگردانان پیشرو کره‌ای مصاحبه داشته است، گفت: در مصاحبه‌ای که او با چانگ دونگ انجام داده نیز با نگاه و جهان‎بینی این هنرمند آشنا می‌شویم. مقدمه‌ای نیز توسط یونگ جین درباره زندگی و فرازونشیبی که این هنرمند طی کرده تا به سینما رسید ارائه شده است. کتاب حاوی چهار مقاله به‌علاوه مطالبی همچون «درباره کارگردان» و «زندگینامه» نیز هست. زمانی که این کتاب نشر یافته لی چانگ دونگ فقط سه فیلم ساخته بود برای همین چهار مقاله به این کتاب افزودم تا تمامی آثارش مورد تحلیل و بررسی قرار گرفته باشد.

«تصدیق شی گم شده: آب‌نبات نعنایی و پایان رویای ترقی» نوشته تاد مک‌گاون، «آفتاب هم‌گرا: استعاره در سینمای لی چانگ دونگ» نوشته زاخاری سون، «سینمای نئورئالیستی کره جنوبی و فیلم «شاعری» لی چانگ دونگ» نوشته هیرهیونگ هوانگ و «تحلیل مختصر مولفه‌های زبان هنری سینمای لی چانگ دونگ- با نگاهی به فیلم سوختن به عنوان یک نمونه» نوشته دونمین شی و زونگ‌وی ژانگ عناوین مقالات هستند که هر کدام نگاهی متفاوت به سینمای این کارگردان و یکی از فیلم‌هایش دارد.

[کتاب «سینمای لی چانگ‌دونگ» اثر کیم یونگ‌جین با ترجمه‌ی حامد صحت در 160 صفحه و با قیمت 75هزار تومان توسط نشر یکشنبه منتشر شده است.]

................ هر روز با کتاب ...............

«خرد»، نگهبانی از تجربه‌هاست. ما به ویران‌سازی تجربه‌ها پرداختیم. هم نهاد مطبوعات را با توقیف و تعطیل آسیب زدیم و هم روزنامه‌نگاران باتجربه و مستعد را از عرصه کار در وطن و یا از وطن راندیم... کشور و ملتی که نتواند علم و فن و هنر تولید کند، ناگزیر در حیاط‌خلوت منتظر می‌ماند تا از کالای مادی و معنوی دیگران استفاده کند... یک روزی چنگیز ایتماتوف در قرقیزستان به من توصیه کرد که «اسب پشت درشکه سیاست نباش. عمرت را در سیاست تلف نکن!‌» ...
هدف اولیه آموزش عمومی هرگز آموزش «مهارت‌ها» نبود... سیستم آموزشی دولت‌های مرکزی تمام تلاش خود را به کار گرفتند تا توده‌ها را در مدارس ابتدایی زیر کنترل خود قرار دهند، زیرا نگران این بودند که توده‌های «سرکش»، «وحشی» و «از لحاظ اخلاقی معیوب» خطری جدی برای نظم اجتماعی و به‌علاوه برای نخبگان حاکم به شمار روند... اما هدف آنها همان است که همیشه بوده است: اطمینان از اینکه شهروندان از حاکمان خود اطاعت می‌کنند ...
کتاب جدید کانمن به مقایسه موارد زیادی در تجارت، پزشکی و دادرسی جنایی می‌پردازد که در آنها قضاوت‌ها بدون هیچ دلیل خاصی بسیار متفاوت از هم بوده است... عواملی نظیر احساسات شخص، خستگی، محیط فیزیکی و حتی فعالیت‌های قبل از فرآیند تصمیم‌گیری حتی اگر کاملاً بی‌ربط باشند، می‌توانند در صحت تصمیمات بسیار تاثیر‌گذار باشند... یکی از راه‌حل‌های اصلی مقابله با نویز جایگزین کردن قضاوت‌های انسانی با قوانین یا همان الگوریتم‌هاست ...
لمپن نقشی در تولید ندارد، در حاشیه اجتماع و به شیوه‌های مشکوکی همچون زورگیری، دلالی، پادویی، چماق‌کشی و کلاهبرداری امرار معاش می‌کند... لمپن امروزی می‌تواند فرزند یک سرمایه‌دار یا یک مقام سیاسی و نظامی و حتی یک زن! باشد، با ظاهری مدرن... لنین و استالین تا جایی که توانستند از این قشر استفاده کردند... مائو تسه تونگ تا آنجا پیش رفت که «لمپن‌ها را ذخایر انقلاب» نامید ...
نقدی است بی‌پرده در ایدئولوژیکی شدن اسلامِ شیعی و قربانی شدن علم در پای ایدئولوژی... یکسره بر فارسی ندانی و بی‌معنا نویسی، علم نمایی و توهّم نویسنده‌ی کتاب می‌تازد و او را کاملاً بی‌اطلاع از تاریخ اندیشه در ایران توصیف می‌کند... او در این کتاب بی‌اعتنا به روایت‌های رقیب، خود را درجایگاه دانایِ کل قرار داده و با زبانی آکنده از نیش و کنایه قلم زده است ...