تقریباً همه‌ی قهرمانان رمان قزاق‌اند، به استثنای قهرمان اصلی، داویدوف، که یکی از آن بیست و پنج هزار کارگری است که حزب به روستاها فرستاده است تا دهقانها را برای ورود به کالخوز ترغیب کنند... دهقانهای «میانه حال»، در حال واگذاری اراضی و اموال خودشان به کالخوز، دودلی نشان می‌دهند و نهفتن بذرها و کشتن دامهایشان را بر واگذار کردن آنها به دولت ترجیح می‌دهند... شورشی در دهکده بر پا می‌شود.
زمین نوآباد [Podnjataja celina]. رمانی است در دو بخش به قلم میخائیل آلکساندروویج شولوخوف(1)(1905-1984)، نویسنده مطرح روس، برنده‌ی جایزه‌ی نوبل سال1965، که در سالهای 1931 و 1956 انتشار یافت. این رمان بلند به مرحله‌ی مهمی از تاریخ قزاقهای دن(2)، یعنی مرحله‌ی اشتراکی کردن مزارع(در 1930) تخصیص یافته است. ترکیب رمان ساده است: اینجا از طرح‌های گوناگونی که در داستان دن آرام هست، خبری نیست. مکان واحدی به جای چارچوب داستان به کار می‌رود و آن دهکده‌ی کوچک گرمیاچثی لوگ(3) در اوکراین (4) است، اما سرنوشت همه‌ی دهقانان روسیه در این دنیای کوچک انعکاس می‌یابد. تقریباً همه‌ی قهرمانان رمان قزاق‌اند، به استثنای قهرمان اصلی، داویدوف(5)، که یکی از آن بیست و پنج هزار کارگری است که حزب به روستاها فرستاده است تا دهقانها را برای ورود به کالخوز ترغیب کنند. داویدوف، به یاری ناگولنوف(6)، مسئول حوزه‌ی حزب، و رازمتنوف (7)، رئیس شورای محلی، با شور و حرارت تمام در راه ایفای وظیفه‌ی خویش می‌کوشد. این سه تن سخت علاقه‌مند به نظام جدیدند، و با ایمانی کامل و ساده‌دلانه در انتظار فرارسیدن قریب‌الوقوع انقلابی جهانی هستند. با این همه، وظیفه‌ای که به عهده دارند دشوار از آب در می‌آید. اگر چه دهقانهای بی چیز، به محض دعوت، به کالخوز می‌پیوندند، دهقانهای «میانه حال»، در حال واگذاری اراضی و اموال خودشان به کالخوز، دودلی نشان می‌دهند و نهفتن بذرها و کشتن دامهایشان را بر واگذار کردن آنها به دولت ترجیح می‌دهند.
و اما درباره‌ی کولاکها که شمارشان هم در آن منطقه‌ی بسیار حاصلخیز فراوان است، باید بگوییم که املاک و اموالشان از دستشان گرفته می‌شود و خودشان به «شمال» تبعید می‌شوند، و صحنه‌های بازداشت این قزاقها و تقسیم و توزیع دارایی‌شان از مهیجترین صحنه‌های رمان است. وضع، که خود در این مرحله متشنج است، بر اثر حضور دو افسر «سفید» از روسهای سفید در دهکده، که سعی دارند تا با وسایلی آشکارا نارسا شورشی برانگیزند، پیچیده‌تر می‌شود. وقتی که این «سفیدها» در مقام این شایعه پراکنی بر می‌آیند که بذرهایی که گرد آورده شده است به خارج از کشور صادر خواهد شد و دهقانها در زمستان نان نخواهند داشت، شورشی در دهکده بر پا می‌شود. قزاقها، که پشت سر زنان خشمگینی به راه افتاده‌اند که داویدوف را به باد مشت و لگد می‌گیرند، دورهای انباری را می‌شکنند و به بذرها دست می‌یابند. ورود واحدی از پلیس به آشوب خاتمه می‌دهد. سرانجام، قزاقها، پس از آنکه اطمینان خاطر پیدا می‌کنند یا «رام» می‌شوند، تقریباً همه برای شخم زدن مزارع کالخوز می‌آیند.
این اثر سترگ شولوخوف، به سبب تنوع و حقیقت انسانی قهرمانها، و قدرت صحنه‌های مهیج و تصویرهای شاعرانه‌ی طبیعت اوکراین و مخصوصاً لحن صمیمیتی که از آن بر می‌خیزد، به دل می‌نشیند. و بی دلیل نیست که گفته‌اند این اثر بهترین سندی است که راجع به دوره‌ی اشتراکی کردن مزارع در دست است. نویسنده در دنباله‌ی رمان، که یک ربع قرن بعد انتشار یافت، داستان را از همان جایی که رشته‌اش را گسسته بود از سر می‌گیرد. اما اگر چه در بخش اول اثر، آشفتگی و سراسیمگی دهقانها و طغیان غریزه‌ی مالکیت آنان در برابر مسلک جدید با قوت و قدرتی بسیار و عینیتی کم نظیر شرح داده شده بود، در بخش دوم تمایلی دیده می‌شود که آشکارا همنوایی و همرنگی بیشتری با نظام موجود در اجتماع شوروی دارد. افسران سفید، که یگانه کسانی‌اند که باز هم از آرمانی که تاریخ محکومش کرده است دفاع می‌کنند، هیچ عاطفه‌ای در دل خواننده ایجاد نمی‌کنند. اکثر قزاقها هم به نظام جدید پیوسته‌اند. در پایان داستان، داویدوف و ناگولنوف، که محل اختفای افسران سفید را کشف کرده‌اند، می‌کوشند تا آنها را غافلگیر کنند، اما خودشان هدف گلوله‌های دشمنان می‌شوند و از پای در می‌آیند. و اما درباره‌ی دهکده باید بگوییم که زندگی، یکنواخت و آرام، و تابع قوانین فصول، در آنجا ادامه می‌یابد. با این همه، شولوخوف، به رغم آن امتیازهایی که به ضرورتهای سیاسی داده، ذره‌ای از استعداد داستان پردازی‌اش را از کف نداده است: قهرمانانی که آفریده است از روح و حیاتی طبیعی و حقیقی برخوردارند و زبانش همچنان غنی و همچنان قوی است.
عبدالله توکل. فرهنگ آثار. سروش
1.Michail Aleksandrovic Solochov 2. Don 3. Gremjacij log
4.Yjrabub 5.Davydov 6. Nagulnov 7.Razmentnov
