کتاب «ایچی‌گو ایچی‌یه» [Ichigo-Ichie] نوشته هکتور گارسیا و فرانسس میرالس [Albert Liebermann and Hector Garcia] با ترجمه قاسم یوسفی به تازگی راهی بازار شده است.

ایچی‌گو ایچی‌یه: هنر بهره‌بردن از لحظات زندگی به سبک ژاپنی هکتور گارسیا و فرانسس میرالس [Albert Liebermann and Hector Garcia]

به گزارش کتاب نیوز به نقل از ایسنا این کتاب با عنوان فرعی «هنر بهره‌بردن از لحظات زندگی به سبک ژاپنی» با شمارگان ۱۰۰۰ نسخه و قیمت ۲۵هزار تومان در نشر ترنگ  منتشر شده است.

در معرفی ناشر از این کتاب آمده است: اصطلاحات ژاپنی که در این کتاب ذکر می‌شوند هیچ معادلی به زبان انگلیسی ندارند، اما «ایچی‌گو ایچی‌یه» را می‌توان «یک بار، ملاقات» و همچنین «در این لحظه، فرصت» ترجمه کرد. این معناها به ما می‌گویند که هر ملاقات، هر آن‌چه تجربه می‌کنیم، گنجی نایاب است که هرگز به همان نحو تکرار نخواهد شد. بنابراین، اگر اجازه دهیم که بدون لذت‌بردن از آن، از دستمان برود، آن لحظه را برای همیشه از دست داده‌ایم.

در نوشته پشت جلد هم کتاب آمده است: «ایچی‌گو ایچی‌یه» دعوت‌نامه‌ای است آشکار به «یا حالا یا هیچ وقت»، چون علی‌رغم این‌که ممکن است سال‌ها زندگی کنیم، هر ملاقاتی حس خاص خودش را دارد و تکرارناپذیر است. شاید، دوباره، با همان افراد در همان مکان‌ها برخورد کنیم، اما در آن زمان، مسن‌تر خواهیم بود، شرایط و طبع‌مان نیز متفاوت خواهد بود و همراه خود سنگینی اولویت‌ها و دیگر تجارب گذشته را حمل می‌کنیم. دنیا مدام در حال تغییر است و ما هم با گذر زمان، تغییر می‌کنیم و از همین رو است که هیچ چیز، هرگز، مثل بار قبل رخ نخواهد داد.

ریشه‌ اصطلاح نخستین نمونه‌ نوشتاری «ایچی‌گو ایچی‌یه» به سال ۱۵۸۸ و دفترچه ‌یادداشتی متعلق به یامانوئه سوجی، استاد چای، برمی‌گردد. آن‌چه او نوشته بدین قرار است: «از مهمان خود به‌نحوی پذیرایی کنید که انگار این ملاقات تنها یک بار در زندگی‌تان اتفاق می‌افتد.»

................ هر روز با کتاب ..............

کتاب جدید کانمن به مقایسه موارد زیادی در تجارت، پزشکی و دادرسی جنایی می‌پردازد که در آنها قضاوت‌ها بدون هیچ دلیل خاصی بسیار متفاوت از هم بوده است... عواملی نظیر احساسات شخص، خستگی، محیط فیزیکی و حتی فعالیت‌های قبل از فرآیند تصمیم‌گیری حتی اگر کاملاً بی‌ربط باشند، می‌توانند در صحت تصمیمات بسیار تاثیر‌گذار باشند... یکی از راه‌حل‌های اصلی مقابله با نویز جایگزین کردن قضاوت‌های انسانی با قوانین یا همان الگوریتم‌هاست ...
لمپن نقشی در تولید ندارد، در حاشیه اجتماع و به شیوه‌های مشکوکی همچون زورگیری، دلالی، پادویی، چماق‌کشی و کلاهبرداری امرار معاش می‌کند... لمپن امروزی می‌تواند فرزند یک سرمایه‌دار یا یک مقام سیاسی و نظامی و حتی یک زن! باشد، با ظاهری مدرن... لنین و استالین تا جایی که توانستند از این قشر استفاده کردند... مائو تسه تونگ تا آنجا پیش رفت که «لمپن‌ها را ذخایر انقلاب» نامید ...
نقدی است بی‌پرده در ایدئولوژیکی شدن اسلامِ شیعی و قربانی شدن علم در پای ایدئولوژی... یکسره بر فارسی ندانی و بی‌معنا نویسی، علم نمایی و توهّم نویسنده‌ی کتاب می‌تازد و او را کاملاً بی‌اطلاع از تاریخ اندیشه در ایران توصیف می‌کند... او در این کتاب بی‌اعتنا به روایت‌های رقیب، خود را درجایگاه دانایِ کل قرار داده و با زبانی آکنده از نیش و کنایه قلم زده است ...
به‌عنوان پیشخدمت، خدمتکار هتل، نظافتچی خانه، دستیار خانه سالمندان و فروشنده وال‌مارت کار کرد. او به‌زودی متوجه شد که حتی «پست‌ترین» مشاغل نیز نیازمند تلاش‌های ذهنی و جسمی طاقت‌فرسا هستند و اگر قصد دارید در داخل یک خانه زندگی کنید، حداقل به دو شغل نیاز دارید... آنها از فرزندان خود غافل می‌شوند تا از فرزندان دیگران مراقبت کنند. آنها در خانه‌های نامرغوب زندگی می‌کنند تا خانه‌های دیگران بی‌نظیر باشند ...
تصمیم گرفتم داستان خیالی زنی از روستای طنطوره را بنویسم. روستایی ساحلی در جنوب شهر حیفا. این روستا بعد از اشغال دیگر وجود نداشت و اهالی‌اش اخراج و خانه‌هایشان ویران شد. رمان مسیر رقیه و خانواده‌اش را طی نیم قرن بعد از نکبت 1948 تا سال 2000 روایت می‌کند و همراه او از روستایش به جنوب لبنان و سپس بیروت و سپس سایر شهرهای عربی می‌رود... شخصیت کوچ‌داده‌شده یکی از ویژگی‌های بارز جهان ما به شمار می‌آید ...