رضا امیرخانی در گفت‌وگو با روزنامه اعتماد گفت: دولت فعلی عمیقا غیرفرهنگی است، یعنی تا 40 همسایه اطراف دولتمردان نیز نمی‌توان شخصیتی فرهنگی یافت. بنا بر همین، مثل ادوار پیشین و دولت دوم خرداد، حتی نمی‌توان با این دولت مخالفتی فرهنگی داشت و این عدم ورود به فرهنگ البته از معدود بخت‌یاری‌ها در روزگار ماست. در چنین شرایطی و با گمانه‌زنی‌هایی که راجع به نامزدهای منصب وزارت ارشاد دیده‌ایم، به گمان من، ادامه وزارت جناب صفارهرندی، با توجه به تجربیات چهارساله ‌و همچنین سلامت نفس وی، به نفع فرهنگ مملکت است.

البته اگر وی مایل به ادامه همکاری با دولت نباشد، در میان شخصیت‌های معتمد دولت، جناب مجتبی رحماندوست انسب و الیق افراد است. به هر صورت، هر که پست وزارت دولت دهم را در اختیار بگیرد، اگر بخواهد چیزی از فرهنگ باقی بماند، مجبور به تغییرات وسیع در سطح معاونان و مدیران است؛ خاصه در معاونت فرهنگی که نیاز به یک گردگیری عمومی از بالا تا پایین دارد، دیگر حوصله بحر فرهنگ سر رفته است، از دست این چهار تا و نصفی که به صورت دوری، هم ممیز کتب داستانی هستند و هم داور داستان هستند و هم برگزیده جشنواره‌های داستانی هستند و هم سیاستگذار داستان هستند و هم ناشر، هم مخاطب و هم منتقد جلسات داستانی کتب خود هستند و هم کارشناس خرید کتب داستانی خود برای کتابخانه‌های عمومی هستند و هم...

کتاب جدید کانمن به مقایسه موارد زیادی در تجارت، پزشکی و دادرسی جنایی می‌پردازد که در آنها قضاوت‌ها بدون هیچ دلیل خاصی بسیار متفاوت از هم بوده است... عواملی نظیر احساسات شخص، خستگی، محیط فیزیکی و حتی فعالیت‌های قبل از فرآیند تصمیم‌گیری حتی اگر کاملاً بی‌ربط باشند، می‌توانند در صحت تصمیمات بسیار تاثیر‌گذار باشند... یکی از راه‌حل‌های اصلی مقابله با نویز جایگزین کردن قضاوت‌های انسانی با قوانین یا همان الگوریتم‌هاست ...
لمپن نقشی در تولید ندارد، در حاشیه اجتماع و به شیوه‌های مشکوکی همچون زورگیری، دلالی، پادویی، چماق‌کشی و کلاهبرداری امرار معاش می‌کند... لمپن امروزی می‌تواند فرزند یک سرمایه‌دار یا یک مقام سیاسی و نظامی و حتی یک زن! باشد، با ظاهری مدرن... لنین و استالین تا جایی که توانستند از این قشر استفاده کردند... مائو تسه تونگ تا آنجا پیش رفت که «لمپن‌ها را ذخایر انقلاب» نامید ...
نقدی است بی‌پرده در ایدئولوژیکی شدن اسلامِ شیعی و قربانی شدن علم در پای ایدئولوژی... یکسره بر فارسی ندانی و بی‌معنا نویسی، علم نمایی و توهّم نویسنده‌ی کتاب می‌تازد و او را کاملاً بی‌اطلاع از تاریخ اندیشه در ایران توصیف می‌کند... او در این کتاب بی‌اعتنا به روایت‌های رقیب، خود را درجایگاه دانایِ کل قرار داده و با زبانی آکنده از نیش و کنایه قلم زده است ...
به‌عنوان پیشخدمت، خدمتکار هتل، نظافتچی خانه، دستیار خانه سالمندان و فروشنده وال‌مارت کار کرد. او به‌زودی متوجه شد که حتی «پست‌ترین» مشاغل نیز نیازمند تلاش‌های ذهنی و جسمی طاقت‌فرسا هستند و اگر قصد دارید در داخل یک خانه زندگی کنید، حداقل به دو شغل نیاز دارید... آنها از فرزندان خود غافل می‌شوند تا از فرزندان دیگران مراقبت کنند. آنها در خانه‌های نامرغوب زندگی می‌کنند تا خانه‌های دیگران بی‌نظیر باشند ...
تصمیم گرفتم داستان خیالی زنی از روستای طنطوره را بنویسم. روستایی ساحلی در جنوب شهر حیفا. این روستا بعد از اشغال دیگر وجود نداشت و اهالی‌اش اخراج و خانه‌هایشان ویران شد. رمان مسیر رقیه و خانواده‌اش را طی نیم قرن بعد از نکبت 1948 تا سال 2000 روایت می‌کند و همراه او از روستایش به جنوب لبنان و سپس بیروت و سپس سایر شهرهای عربی می‌رود... شخصیت کوچ‌داده‌شده یکی از ویژگی‌های بارز جهان ما به شمار می‌آید ...