کار کردن به‌مثابه زندگی | هم‌میهن


«رشد کردن در گرو این است که دریابیم چه رفتارهای مبالغه‌آمیزی را ممکن است به شغل‌مان راه دهیم و با دقت و سنجش‌گری بیشتری مراقب خود باشیم تا در موقعیت‌های مختلف، با انصاف و بی‌طرفی بیشتری داوری کنیم. با وجود این، رشد به این معنی نیز هست که بدانیم بلوغ واقعی همواره تا چه اندازه خلل‌ناپدیر است، بنابراین در روزی عادی در محیط کار، چقدر اضطراب، هیجان و دردسر پیش می‌آید.»

مهارت‌های عاطفی برای کار کردن» [The Emotionally Intelligent Office: 20 Key Emotional Skills for the Workplace]

امروزه در کسب‌وکارهای مدرن مدام بر اهمیت آموزش‌های فنی پافشاری می‌کنند درحالی‌که بخش بزرگی از کامیابی یا ناکامی سازمان‌ها به مهارت‌هایی که در آموزشکده‌های کسب‌وکار یاد می‌گیریم ربطی ندارد، بلکه موفقیت و شکست سازمان‌ها در گرو کسب مهارت‌های عاطفی در محیط کار است. مهارت‌هایی که به ما می‌‌آموزد چگونه از روح‌مان بیش از جسم‌مان کار نکشیم زیرا امروزه کیفیت کارمان بیش‌ازپیش به امور پیچیده و لغزان وابسته شده است. اموری مانند؛ احساس معناداری، احترام، خرسندی درونی، تشویق و حال و هوایی که بیشتر به رفاقت نزدیک باشد؛ زیرا اظهارنظری بی‌جا یا رفتاری تند، می‌تواند کل روز کاری‌مان را خراب کند.

درواقع سودآوری بیش‌از‌پیش به عواطف متکی شده است. توجه به عواطف در فرآیند کار کردن، بسیار دشوار و پیچیده است. بسیار ساده بود اگر می‌توانستیم به‌طور مداوم و تحت هر شرایطی، حرفه‌ای باقی بمانیم و به بهترین شکل ممکن کار خود را انجام دهیم، اما این حقیقت انکارناپذیر است که انسان بسیار پیچیده، پیش‌بینی‌ناپذیر و شکننده است؛ زیرا در محیط کار، با افرادی در تعامل هستیم که از اختیار ما بیرون هستند، از نیازهای ما مطلع نیستند، دنیا را از دید ما نمی‌بینند، انگیزه و باورهای‌شان با ما متفاوت است، دلبستگی‌های‌شان برای‌مان غیر قابل درک است و با تمام این تفاوت‌ها ما به آن‌ها نیاز داریم تا بتوانیم کارهای ظریفی که بر دوش‌مان است را به درست‌ترین شکل، به سرانجام برسانیم. حال باید نیازها، نگرش و باورهای‌مان را به نحوی بیان کنیم که برای دیگران روشن باشد. باید این مهارت را بیاموزیم که این تعامل را به چه شکل سامان دهیم.

اگر مهارت‌های لازم برای چنین کاری را نداریم، بهتر است تنها کار کنیم؛ اما متاسفانه نمی‌توان یک شرکت هواپیمایی را به تنهایی اداره کرد یا حتی یک مرکز پخش لوازم خانگی را. پس اگر مهارت‌های عاطفی کار کردن را نداریم و مدام از همکاران‌مان می‌رنجیم و بعد از یک روز کاری، روح‌مان بیش از تن‌مان خسته می‌شود، باید به شاخه‌ای از فرهنگ رجوع کنیم که به بسیاری از اتفاقاتی که پشت میز محیط کارمان رخ می‌دهد، نور می‌تاباند.

این بخش از فرهنگ، همان مهارت‌هایی است که جای سرزنش ندارد اگر آن‌ها را نیاموخته باشیم. مهارت‌هایی است آمیخته به کودکی‌مان. مهارت‌هایی که همه به محدودیت مکان و نوع برخورد دیگران با ما در کودکی‌ ختم می‌شود. این‌بار خاطرات و تجربیات کودکی باعث می‌شود، نتوانیم در برابر اکنون، با هوشیاری و شهامت و سنجیدگی واکنش نشان دهیم. ذهن‌مان با همه‌چیز، جانبدارانه برخورد می‌کند و هر پیش‌آمدی را طبق اتفاقاتی که برای‌مان آشناست، دست‌کاری و تکمیل می‌کند. در‌حالی‌که برای انطباق با آن شخص و پیش‌آمد کنونی، بسیار ناکار‌آمد است. یکی از مهارت‌هایی که در محیط کار، مانع از بروز بسیاری از آشفتگی‌ها می‌شود، سازش‌پذیری است.

درواقع این مهارت نه‌تنها در محیط کار بلکه در تمام بخش‌های زندگی، ما را از بسیاری از آشفتگی‌ها و نابسامانی‌ها نجات می‌دهد. تغییر به‌واسطه محیط کاری جدید، یکی از مواردی است که باید در برابر آن، از سازش‌پذیری استفاده کرد. اما این موضوع نه در وجود ما نهفته است، نه دست‌ یافتن به آن آسان است. هرچقدر هم پذیرای تغییر باشیم، در مواجهه با تغییرات بزرگ، هیچ‌وقت مهیا نیستیم چراکه این تغییرات معمولاً به سرعت رخ می‌دهند و اگر آماده تغییر ناگهانی نباشیم، نمی‌توانیم سازگار شویم. این مسئله بسیار طبیعی است و از بیم تغییری است که روزی ما را از صفحه روزگار محو خواهد کرد. اما باید شهامت پیدا کنیم و از خود بپرسیم دوست داریم چه چیزهایی پایدار و بدون تغییر بماند و چه تغییراتی زندگی را برای‌مان راحت‌تر می‌کنند.

«مهارت‌های عاطفی برای کار کردن» [The Emotionally Intelligent Office: 20 Key Emotional Skills for the Workplace]، شامل مهارت‌های بسیار زیادی می‌شوند که به کوشش مؤسسه مدرسه زندگی نشر هنوز، بیست مورد از این مهارت‌ها در کتابی جمع‌آوری شده‌اند. در 20 فصل به هر یک از این مهارت‌ها به‌صورت مجزا پرداخته شده است. مهارت‌هایی چون خویشتن‌داری، جذابیت، ارتباط، خودباوری، خلاقیت، قاطعیت، دیپلماسی، کارآمدی، زبان‌آوری و...

این کتاب درصدد آن است که به آسیب‌هایی که ممکن است روح و ذهن افراد را در محیط کار تهدید کند بپردازد و برای جلوگیری از هر یک از این آسیب‌ها، راهکاری ارائه می‌دهد. راهکارهایی که بسیار ساده‌اند، اما نیاز به آگاهی دارند. آگاهی از چرایی و چگونگی آن‌ها.

[این کتاب برای نخستین بار با عنوان «هوش عاطفی در محیط کار: بیست مهارت عاطفی برای موفقیت شغلی» با ترجمه محمدهادی حاجی‌بیگلو منتشر شده است.]

................ تجربه‌ی زندگی دوباره ...............

ما خانواده‌ای یهودی در رده بالای طبقه متوسط عراق بودیم که بر اثر ترکیبی از فشارهای ناشی از ناسیونالیسم عربی و یهودی، فشار بیگانه‌ستیزی عراقی‌ها و تحریکات دولت تازه ‌تأسیس‌شده‌ی اسرائیل جاکن و آواره شدیم... حیاتِ جاافتاده و عمدتاً رضایت‌بخش یهودیان در کنار مسلمانان عراق؛ دربه‌دری پراضطراب و دردآلود؛ مشکلات سازگار‌ شدن با حیاتی تازه در ارض موعود؛ و سه سال عمدتاً ناشاد در لندن: تبعید دوم ...
رومر در میان موج نویی‌ها فیلمساز خاصی‌ست. او سبک شخصی خود را در قالب فیلم‌های ارزان قیمت، صرفه‌جویانه و عمیق پیرامون روابط انسانی طی بیش از نیم قرن ادامه داده است... رومر حتی وقتی بازیگرانی کاملاً حرفه‌ای انتخاب می‌کند، جنس بازیگری را معمولاً از شیوه‌ی رفتار مردم معمولی می‌گیرد که در دوره‌ای هدف روسلینی هم بود و وضعیتی معمولی و ظاهراً کم‌حادثه، اما با گفت‌وگوهایی سرشار از بارِ معنایی می‌سازد... رومر در جست‌وجوی نوعی «زندگی‌سازی» است ...
درباریان مخالف، هر یک به بهانه‌ای کشته و نابود می‌شوند؛ ازجمله هستینگز که به او اتهام رابطه پنهانی با همسر پادشاه و نیز نیت قتل ریچارد و باکینگهم را می‌زنند. با این اتهام دو پسر ملکه را که قائم‌مقام جانشینی پادشاه هستند، متهم به حرامزاده بودن می‌کنند... ریچارد گلاستر که در نمایشی در قامت انسانی متدین و خداترس در کلیسا به همراه کشیشان به دعا و مناجات مشغول است، در ابتدا به‌ظاهر از پذیرفتن سلطنت سرباز می‌زند، اما با اصرار فراوان باکینگهم، بالاخره قبول می‌کند ...
مردم ایران را به سه دسته‌ی شیخی، متشرعه و کریم‌خانی تقسیم می‌کند و پس از آن تا انتهای کتاب مردم ایران را به دو دسته‌ی «ترک» و «فارس» تقسیم می‌کند؛ تقسیم مردمان ایرانی در میانه‌های کتاب حتی به مورد «شمالی‌ها» و «جنوبی‌ها» می‌رسد... اصرار بیش‌از اندازه‌ی نویسنده به مطالبات قومیت‌ها همچون آموزش به زبان مادری گاهی اوقات خسته‌کننده و ملال‌آور می‌شود و به نظر چنین می‌آید که خواسته‌ی شخصی خود اوست ...
بی‌فایده است!/ باد قرن‌هاست/ در کوچه‌ها/ خیابان‌ها/ می‌چرخد/ زوزه می‌کشد/ و رمه‌های شادی را می‌درد./ می‌چرخم بر این خاک/ و هرچه خون ماسیده بر تاریخ را/ با اشک‌هایم می‌شویم/ پاک نمی‌شود... مانی، وزن و قافیه تنها اصولی بودند که شعر به وسیلهء آنها تعریف می‌شد؛ اما امروزه، توجه به فرم ذهنی، قدرت تخیل، توجه به موسیقی درونی کلمات و عمق نگاه شاعر به جهان و پدیده‌های آن، ورای نظام موسیقایی، لازمه‌های شعری فاخرند ...