کتاب «شهری در سکوت مرگبار؛ داستان‌هایی واقعی از ووهان» [Deadly Quiet City: True Stories from Wuhan] نوشته مورونگ شویی‌چن [Murong Xuecun] با ترجمه مسعود یوسف‌حصیرچین توسط انتشارات ققنوس منتشر شد.

شهری در سکوت مرگبار؛ داستان‌هایی واقعی از ووهان» [Deadly Quiet City: True Stories from Wuhan] نوشته مورونگ شویی‌چن [Murong Xuecun]

به گزارش کتاب نیوز به نقل از مهر، نسخه اصلی این‌کتاب سال ۲۰۲۳ توسط انتشارات نیوپرس منتشر شده است.

مورونگ شویی‌چن نویسنده این‌کتاب یکی از نویسندگان شناخته‌شده چینی است که نامش از سال ٢٠١٣ به‌خاطر نوشته‌های صریحش در نیویورک تایمز سر زبان‌ها افتاد و حکومت چین با او دچار چالش شد. او در آوریل ۲۰۲۰ بدون سروصدا و تبلیغات به شهر ووهان (مرکز استان هوبئی و ششمین شهر پرجمعیت چین) رفت تا به تصویری بی‌واسطه از این‌شهر دست پیدا کند؛ شهری که می‌گوید دستگاه پروپاگاندای حزب کمونیست، تصاویر قهرمانانه و پیروزی‌هایش را به تصویر می‌کشید. شویی‌چن می‌گوید برای این به ووهان رفت تا واقعیت نخستین و سخت‌گیرانه‌ترین قرنطینه کرونا در جهان را ببیند و روایت کند.

دغدغه نویسنده کتاب پیش‌رو، از اواخر سال ۲۰۱۹ ریشه می‌گیرد که ویروس کرونا در بزرگ‌ترین شهر مرکزی چین خود را نشان داد و ۱۱ میلیون سکنه ووهان با وحشت به آینده چشم دوختند. شایعاتی درباره بیماری جدید پخش شد و مردم در ورودی بیمارستان‌ها صف کشیدند. مقامات در ابتدا مباحث نگران‌کننده را رد کردند اما در مدت کمی، قرنطینه تمام شهر را شامل و حبس خانگی مردم آغاز شد.

کتاب «شهری در سکوت مرگبار»، داستان ۸ نفر از ساکنان ووهان است؛ یک‌پزشک در مواجهه مستقیم با بیماری، یک‌تاجر منزوی و جداافتاده از خانواده، یک‌داوطلب برای مبارزه با بیماری که خود را وقف رسیدگی به مردم و بیماران در حال مرگ کرده، یکی از وفاداران به حزب کمونیست که برای هر اتفاقی توجیهی دارد و چندتن دیگر.

مورونگ شویی‌چن در مقدمه کتابش می‌گوید «زمانی‌که نسخه چاپ ایالات متحده این‌کتاب به کتابفروشی‌ها می‌رسد، جهان به روال عادی‌اش برگشته است. بیشتر مردم قادرند بدون ترس همیشگی از کووید ۱۹ در خیابان قدم بزنند، سر کار بروند، مطالعه کنند و با اقوامشان دیدار کنند. تنها استثنا چین خواهد بود. کشوری با بیش از یک‌میلیارد و سیصدمیلیون نفر جمعیت از قرنطینه‌های پی در پی در مدت بیش از سه سال عذاب خواهد کشید. بسیاری از چینی‌ها باور دارند که این ویروس همچنان کشنده است و پیوسته در جهان منتشر می‌شود. در نتیجه، چین به هیچ‌وجه نمی‌تواند کنترل‌هایش را کمتر کند. چندماه پیش یکی از دوستان پکنی‌ام گفت: «حتی در کشور پیشرفته‌ای مثل آمریکا بیش از یک‌میلیون نفر مرده است. چین را ببین. اگر مثل آمریکا آسان بگیریم چند نفر می‌میرد؟»

این‌نویسنده می‌گوید کتابش خواننده را به نقطه آغاز فاجعه و دیدن کسانی می‌برد که صدایشان تحت تاثیر صدای کرکننده دستگاه پروپاگاندای گسترده چین قرار گرفت و به حاشیه رفت. شویی‌چن به مخاطبش می‌گوید با خواندن این‌کتاب صدای درونی کسانی را می‌شنود که یا نمی‌توانستند صحبت کنند یا از این‌کار واهمه داشتند. او این‌کتاب را ژوییه ۲۰۲۲ زمانی‌که در استرالیا زندگی می‌کرد و به کرونا مبتلا شد، نوشت و می‌گوید خلاف روحیه هموطنانش، احساس ترس و نگرانی نداشته و راحت بوده است. اما در واقع بیماری را تجربه نکرده بود. چون به نسخه خفیف آن مبتلا شده بود. بنابراین وجدانش عذابش می‌داد. او طبق قوانین استرالیا باید یک‌هفته در خانه قرنطینه می‌شد و وضعیت را به‌صورت تلفنی به دولت این‌کشور اطلاع می‌داد.

کتاب «شهری در سکوت مرگبار» دربرگیرنده ۸ فصل یا روایت است که به این‌ترتیب‌اند:

«من پزشکم،‌ اما منبع آلودگی هم هستم»، «تو می‌خواهی من زنده بمانم،‌ و من هم می‌خواهم تو زنده بمانی»، «من به جلو می‌رانم، اما باد به عقب می‌وزد»، «مردی که می‌خواهد نور را دنبال کند»، «روحم آواز می‌خواند»، «درست مثل سوار شدن به کشتی نوح»، «تاریک‌ترین لحظه» و «توضیح منصفانه‌ای می‌خواهم».

در قسمتی از این‌کتاب می‌خوانیم:

ووهان شبیه شهر ارواح شده است. در طول مسیر،‌ از چند منطقه سوت و کوری می‌گذرد که معمولا تا ساعات اولیه بامداد پر از جوانان شیک بودند و از آن‌جا صدای بلند موسیقی به گوش می‌رسید. اما در ساعات اولیه بامداد ۲۳ ژانویه، شوون نه کسی را می‌بیند و نه کوچک‌ترین صدایی می‌شنود جز صدای وزش آرام نسیم. بعدا می‌نویسد: «حتی چراغ‌های خیابان هم سرد بودند». فقط اتومبیل آن‌ها در خیابان است، انگار در گورستانی بزرگ و متروکه حرکت می‌کند. ترس بَرش می‌دارد. هنوز می‌ترسد و می‌گوید: «باورکردنی نبود. صحنه کاملا سوررئالی بود. هیچ‌وقت ووهان را این‌شکلی ندیده بودم.»

از راننده درخواست می‌کند در طبقه پایین منتظر بماند تا او سریع به خانه پدر و مادر همسرش سری بزند و برگردد. بدون این‌که فرصت بحثی به آنان بدهد، به آنان می‌گوید که ووهان دارد قرنطینه می‌شود، «پول‌های نقدتان را بردارید، هرچه را می‌توانید جمع کنید و برویم، همین‌حالا.»

این‌کتاب با ۲۸۰ صفحه، شمارگان هزار و ۱۰۰ نسخه و قیمت ۲۱۰ هزار تومان منتشر شده است.

................ هر روز با کتاب ................

ما خانواده‌ای یهودی در رده بالای طبقه متوسط عراق بودیم که بر اثر ترکیبی از فشارهای ناشی از ناسیونالیسم عربی و یهودی، فشار بیگانه‌ستیزی عراقی‌ها و تحریکات دولت تازه ‌تأسیس‌شده‌ی اسرائیل جاکن و آواره شدیم... حیاتِ جاافتاده و عمدتاً رضایت‌بخش یهودیان در کنار مسلمانان عراق؛ دربه‌دری پراضطراب و دردآلود؛ مشکلات سازگار‌ شدن با حیاتی تازه در ارض موعود؛ و سه سال عمدتاً ناشاد در لندن: تبعید دوم ...
رومر در میان موج نویی‌ها فیلمساز خاصی‌ست. او سبک شخصی خود را در قالب فیلم‌های ارزان قیمت، صرفه‌جویانه و عمیق پیرامون روابط انسانی طی بیش از نیم قرن ادامه داده است... رومر حتی وقتی بازیگرانی کاملاً حرفه‌ای انتخاب می‌کند، جنس بازیگری را معمولاً از شیوه‌ی رفتار مردم معمولی می‌گیرد که در دوره‌ای هدف روسلینی هم بود و وضعیتی معمولی و ظاهراً کم‌حادثه، اما با گفت‌وگوهایی سرشار از بارِ معنایی می‌سازد... رومر در جست‌وجوی نوعی «زندگی‌سازی» است ...
درباریان مخالف، هر یک به بهانه‌ای کشته و نابود می‌شوند؛ ازجمله هستینگز که به او اتهام رابطه پنهانی با همسر پادشاه و نیز نیت قتل ریچارد و باکینگهم را می‌زنند. با این اتهام دو پسر ملکه را که قائم‌مقام جانشینی پادشاه هستند، متهم به حرامزاده بودن می‌کنند... ریچارد گلاستر که در نمایشی در قامت انسانی متدین و خداترس در کلیسا به همراه کشیشان به دعا و مناجات مشغول است، در ابتدا به‌ظاهر از پذیرفتن سلطنت سرباز می‌زند، اما با اصرار فراوان باکینگهم، بالاخره قبول می‌کند ...
مردم ایران را به سه دسته‌ی شیخی، متشرعه و کریم‌خانی تقسیم می‌کند و پس از آن تا انتهای کتاب مردم ایران را به دو دسته‌ی «ترک» و «فارس» تقسیم می‌کند؛ تقسیم مردمان ایرانی در میانه‌های کتاب حتی به مورد «شمالی‌ها» و «جنوبی‌ها» می‌رسد... اصرار بیش‌از اندازه‌ی نویسنده به مطالبات قومیت‌ها همچون آموزش به زبان مادری گاهی اوقات خسته‌کننده و ملال‌آور می‌شود و به نظر چنین می‌آید که خواسته‌ی شخصی خود اوست ...
بی‌فایده است!/ باد قرن‌هاست/ در کوچه‌ها/ خیابان‌ها/ می‌چرخد/ زوزه می‌کشد/ و رمه‌های شادی را می‌درد./ می‌چرخم بر این خاک/ و هرچه خون ماسیده بر تاریخ را/ با اشک‌هایم می‌شویم/ پاک نمی‌شود... مانی، وزن و قافیه تنها اصولی بودند که شعر به وسیلهء آنها تعریف می‌شد؛ اما امروزه، توجه به فرم ذهنی، قدرت تخیل، توجه به موسیقی درونی کلمات و عمق نگاه شاعر به جهان و پدیده‌های آن، ورای نظام موسیقایی، لازمه‌های شعری فاخرند ...