فارنهایت-۴۵۱-به-روایت-فرانسوا-تروفو-فیلم

مونتاگ از شهر گریخته و پس از چند روز سردرگمی اکنون خود را در میان یاغیان کتاب‌خوار! باز یافته است. رهبر یاغیان، که خودش را «سرخ و سیاه» اثر استاندال معرفی می‌کند؛ پس از آنکه فیلم ضبط شده‌ی تعقیب و اعدام! مونتاگِ «جنایتکار»! را _ که در تلویزیون دولتی و برای اقناع مردم ساخته شده است _ برایش پخش می‌کند؛ او را برای آشنایی با دیگر «کتاب_انسان‌»های فراری به جنگل می‌برد... در این اجتماع کوچک از «جمهوری» افلاطون تا «شهریار» ماکیاولی و از «غرور تعصب» تا «دیوید کاپرفیلد» دور هم جمع شده‌اند به امید روزی که


مونتاگ از شهر گریخته و پس از چند روز سردرگمی اکنون خود را در میان یاغیان کتاب‌خوار! باز یافته است. رهبر یاغیان، که خودش را «سرخ و سیاه» اثر استاندال معرفی می‌کند؛ پس از آنکه فیلم ضبط شده‌ی تعقیب و اعدام! مونتاگِ «جنایتکار»! را _ که در تلویزیون دولتی و برای اقناع مردم ساخته شده است _ برای خودش پخش می‌کند؛ او را به جنگل می‌برد تا با دیگر «کتاب_انسان‌»های فراری آشنا شود.

در این اجتماع کوچک، از «جمهوری» افلاطون تا «شهریار» ماکیاولی و از «غرور تعصب» تا «دیوید کاپرفیلد» دور هم جمع شده‌اند به امید روزی که کتاب‌ها ارزش پیدا کنند! و مردم برای خواندن کتاب‌ها به آنها مراجعه کنند!

یکی از عجیب‌ترین اعضای این جمع یاغی، پیرمردی به نام «ویر از هرمیستون» اثر رابرت لوئیس استیونسون است. پیرمرد در حال مرگ است و تلاش می‌کند متن کتاب را به برادرزاده‌‌ی نونهالش منتقل کند؛ تا شاید این اثرِ ناتمامِ استیونسون برای نسل آینده باقی بماند...

گوشه‌هایی ببینید از اقتباس فرانسوا تروفو از رمان «فارنهایت ۴۵۱» اثر ری بردبری با بازی جولی کریستی در نقش کلاریس و اسکار ورنر در نقش گای مونتاگ:


فارنهایت ۴۵۱ | ری بردبری | فرانسوا تروفو 1966 م.

................ تجربه‌ی زندگی دوباره ...............

که واقعا هدفش نویسندگی باشد، امروز و فردا نمی‌کند... تازه‌کارها می‌خواهند همه حرف‌شان را در یک کتاب بزنند... روی مضمون متمرکز باشید... اگر در داستان‌تان به تفنگی آویزان به دیوار اشاره می‌کنید، تا پایان داستان، نباید بدون استفاده باقی بماند... بگذارید خواننده خود کشف کند... فکر نکنید داستان دروغ است... لزومی ندارد همه مخاطب اثر شما باشند... گول افسانه «یک‌‌شبه ثروتمند‌ شدن» را نخورید ...
ایده اولیه عموم آثارش در همین دوران پرآشوب جوانی به ذهنش خطور کرده است... در این دوران علم چنان جایگاهی دارد که ایدئولوژی‌های سیاسی چون مارکسیسم نیز می‌کوشند بیش از هر چیز خود را «علمی» نشان بدهند... نظریه‌پردازان مارکسیست به ما نمی‌گویند که اگرچه اتفاقی رخ دهد، می‌پذیرند که نظریه‌شان اشتباه بوده است... آنچه علم را از غیرعلم متمایز می‌کند، ابطال‌پذیری علم و ابطال‌ناپذیری غیرعلم است... جامعه‌ای نیز که در آن نقدپذیری رواج پیدا نکند، به‌معنای دقیق کلمه، نمی‌تواند سیاسی و آزاد قلمداد شود ...
جنگیدن با فرهنگ کار عبثی است... این برادران آریایی ما و برادران وایکینگ، مثل اینکه سحرخیزتر از ما بوده‌اند و رفته‌اند جاهای خوب دنیا مسکن کرده‌اند... ما همین چیزها را نداریم. کسی نداریم از ما انتقاد بکند... استالین با وجود اینکه خودش گرجی بود، می‌خواست در گرجستان نیز همه روسی حرف بزنند...من میرم رو میندازم پیش آقای خامنه‌ای، من برای خودم رو نینداخته‌ام برای تو و امثال تو میرم رو میندازم... به شرطی که شماها برگردید در مملکت خودتان خدمت کنید ...
رویدادهای سیاسی برای من از آن جهت جالبند که همچون سونامی قهرمان را با تمام ایده‌های شخصی و احساسات و غیره‌اش زیرورو می‌کنند... تاریخ اولا هدف ندارد، ثانیا پیشرفت ندارد. در تاریخ آن‌قدر بُردارها و جهت‌های گونه‌گون وجود دارد که همپوشانی دارند؛ برآیندِ این بُردارها به قدری از آنچه می‌خواستید دور است که تنها کار درست این است: سعی کنید از خود محافظت کنید... صلح را نخست در روح خود بپروران... همه آنچه به‌نظر من خارجی آمده بود، کاملا داخلی از آب درآمد ...
می‌دانم که این گردهمایی نویسندگان است برای سازماندهی مقاومت در برابر فاشیسم، اما من فقط یک حرف دارم که بزنم: سازماندهی نکنید. سازماندهی یعنی مرگ هنر. تنها چیزی که مهم است استقلال شخصی است... در دریافت رسمی روس‌ها، امنیت نظام اهمیت درجه‌ی اول دارد. منظور از امنیت هم صرفاً امنیت مرز‌ها نیست، بلکه چیزی است بسیار بغرنج‌تر که به آسانی نمی‌توان آن را توضیح داد... شهروندان خود را بیشتر شبیه شاگرد مدرسه می‌بینند ...