دختر درست در روز عروسی‌اش لئوناردو را بازمی‌یابد. آنها پیش از این یکدیگر را دوست می‌داشتند، اما پدر دختر جوان به دلیل بدنامی خانواده لئوناردو، پیوند آنان را گسسته بود... دختر جوان، در همان شب عروسی با لئوناردو می‌گریزد: نامزد دختر به آن دو می‌رسد، رقیب را می‌کشد... نامزدم را دوست می‌داشتم، او را فریب ندادم، اما بازوان آن یکی مثل خیزاب دریا مرا ربود.
عروسی خون [Bodas de sangre]. نمایشنامه‌ای در سه پرده و هفت تابلو، اثر فدریکو گارسیا لورکا(1) (1898-1936)، شاعر اسپانیایی، که در 1933 به نمایش درآمد. طرح و توطئه این اثر بسیار ساده و بر یک خط پیش می‌رود: دختری درست در روز عروسی‌اش لئوناردو(2) را بازمی‌یابد. آنها پیش از این یکدیگر را دوست می‌داشتند، اما پدر دختر جوان به دلیل بدنامی خانواده لئوناردو، پیوند آنان را گسسته بود. پس از این ماجرا، لئوناردو ازدواج کرده است. دختر جوان نیز، که یاد این عشق همه فکرش را مشغول داشته بود، آزادی را در ازدواج دیده است. اما عشق کهنه‌ای که به گمان آنان از میان رفته بود دو دلداده را از خود به در می‌کند. دختر جوان، در همان شب عروسی با لئوناردو می‌گریزد: نامزد دختر به آن دو می‌رسد، رقیب را می‌کشد و خود بر اثر جراحات از پای درمی‌آید.
در واقع، اهمیت ماجرا و شخصیتها کمتر از اهمیت قضا و قدری است که در آنها رسوخ کرده است و آنان را به پیش می‌راند؛ قضا و قدری که هیچ چیز قادر نیست در آن تغییری بدهد و رهایی از آن ممکن نیست. آنان از ابتدای بازی، شکست خود را احساس می‌کنند و سرنوشتشان از پیش معین است. و اگرچه این وضعیت جنون آمیزترین اعمال آنان را توجیه می‌کند، به خوبی می‌دانند که عصیانشان بیهوده است. دختر جوان، که پاک و پرشور است، می‌داند که عملش به قیمت جان دو مردی که دوستش دارند تمام خواهد شد، اما کاری از دستش برنمی‌آید: «نامزدم را دوست می‌داشتم، او را فریب ندادم، اما بازوان آن یکی مثل خیزاب دریا مرا ربود.» لئوناردو هم در ربودن دختر جوان تقصیری ندارد: «گناه از خاک است و از جذابیت‌های او». قهرمانان این نمایشنامه، همانگونه که در دیگر نمایشنامه‌های لورکا، بار میراثی گران از اشک و تمنا و خون را بر دوش می‌کشند؛ همگی، بدون استثنا در برابر سنت ستمگرانه شرافت، و در برابر قدرت آیینی بدوی، که امروزه دیگر قابل درک نیست اما گویی از ژرفای درون انسان و از اعماق اعصار می‌جوشد، سر تسلیم فرود می‌آورند. بدین ترتیب، شخصیت مرکزی نمایشنامه، کسی که چکیده آن را بیان می‌کند و بدان مفهوم می‌بخشد، نه عروس است نه لئوناردو، بلکه مادر است: مادری که حس می‌کند که آخرین پسرش نیز به همان سرنوشت شوم همسر و پسران دیگرش دچار خواهد شد، و برای گریز از آن چاره‌ای نیست: «برای همین این وحشتناک است که انسان ریخته شدن خود فرزندانش را ببیند. به آنی، آنچه به قیمت سالهای سال تمام شده است از دست می‌رود. وقتی که به کنار پسرم رسیدم، در میان کوچه از پای درآمده بود. دستهایم را به خون او آغشته کردم و با تمام زبانم آنها را لیسیدم. این خون، خون من هم بود. تو نمی‌توانی این را بفهمی: من خاکی را که این خون را نوشیده است در ظرفی از زبرجد و بلور خواهم گذارد.»
اما، این خشونت و این خشم زندگی، نومیدی و شادکامی را در بوته‌ای واحد ذوب می‌کند: صدای انسانها، به رغم همه چیز، در این اثر گرمایی سرشار از امیدواری دارد. لورکا، با عروسی خون، در گذار طبیعی از تغزل به واقعگرایی و برعکس موفق شد و خود را هم در مقام شاعر و هم در مقام نمایشنامه‌نویس تثبیت کرد.
مهشید نونهالی. فرهنگ آثار. سروش
1.Federico Garcia Lorca 2.Leonardo
................ تجربه‌ی زندگی دوباره ...............
