«واحد شماره دو» را سال ۱۳۸۸ نوشتم. در طول این سالها، بارها و بارها تغییرش دادم و کنارش گذاشتم تا اینکه در سال ۱۳۹۸ به لطف انتشارات نیستان چاپ و منتشر شد.
موضوع اصلی داستان فقر است. خانوادۀ فقیر داستان من نه بیکارند، نه کارتنخوابند، نه در سطل آشغال دنبال غذا میگردند. فقرایی هستند که شغل دارند، در آپارتمانی کوچک و اجارهای زندگی میکنند و در اجتماع با سیلی صورتشان را سرخ نگه میدارند. گرانی و اجارهخانه و وامهای بانکی روزبهروز فقیرترشان میکند و موجب میشود تنها شوند. یک خانوادۀ سه نفرۀ تنها که دارند تمام تلاششان را میکنند با صرفهجویی بدهیهایشان را پرداخت کنند. برای کم کردن مخارج، رابطهشان را با دوست و آشنا و حتی خانواده به کمترین حد ممکن رسانیدهاند و در پیلۀ خود فرو رفتهاند با اینهمه از پس هزینههای زندگی برنمیآیند.
من در این داستان تلاش کردهام پوران فانی که راوی داستان است کاملا و کاملا زنی عادی و طبیعی و باورپذیر باشد. دوست بدارد. متنفر باشد. خودخواهی کند. گذشت کند. صبر کند. خسته و بیشکیب شود. حسادت کند. ستایش کند. مسخره کند. در دلش هم از آدمهای اطرافش بدش بیاید، هم برایشان دل بسوزاند. شوهرش پدرام و پسر نوجوانش آزاد هم همینطور. میخواستم این دو هم شبیه آدمهای دنیای واقعی باشند. هیچ یک از آدمهای داستان من دیو نیستند. هیچ یک هم فرشته نیستند.
همچنین تلاش کردهام گفتگوها، فضاها و رابطۀ اعضای این خانوادۀ کوچک با هم کاملا طبیعی باشد و مخاطب را به یاد آدمهایی بیندازد که دیده است. سه نفر آدم معمولی با محاسن، معایب، تواناییها، عواطف و نیازهای معمولی.
در این داستان از فقر سیاه خبری نیست. هیچوقت اعضای خانواده گرسنه نمیمانند ولی فقط همین! تنها چیزی که نوع فقر آنها را از فقر سیاه متفاوت میکند همین است. این که خانواده سقفی بالای سر دارد و گرسنه نیست!
فقر چهرۀ زشتش را نشان میدهد. حال آدمها را خراب و دنیا را زشت میکند. حتی صورت زیبای پوران فانی را که پول ندارد دندانهای خرابش را درست کند و مجبور است آنها را در جوانی بکشد...
«واحد شماره دو» چند ورق از زندگی نسلی را نشان میدهد که در گرداب فقر غوطه میخورند و پایابی ندارند، همین!
[رمان ایرانی «واحد شماره دو» نوشته عاطفه طیه در 116صفحه و با قیمت 23هزار تومان توسط انتشارات کتاب نیستان منتشر شده است.]
................ تجربهی زندگی دوباره ...............
