تارتنیدن دورِ مردی که دوستش داشتیم! | الف


«اتاق نونا» [Nona's Room] مجوعه‌داستانی است از کریستینا فرناندز کوباس [Cristina Fernández Cubas] نویسنده و روزنامه‌نگار معاصر اسپانیایی، که در سال 2016 جایزه‌ی ملی منتقدان اسپانیا را از آن خود کرد. فرناندز کوباس را بانیِ رنسانس داستان کوتاه در ادبیات کشور اسپانیا و دنیای اسپانیایی‌زبان می‌دانند. او آثار پرشماری از یادداشت‌ها و مقالات ژورنالیستی تا داستان کوتاه و رمان در کارنامه‌ی خویش دارد و معتقد است که داستان‌هایش در قصه‌های شفاهی و روایت‌هایی که در کودکی شنیده است و در زندگی سراسر تجربه‌اش در قاهره، لیما، بوینوس‌آیرس، پاریس، برلین و ... ریشه دارند.

اتاق نونا» [Nona's Room]  کریستینا فرناندز کوباس [Cristina Fernández Cubas]

از میان آثار برجسته‌ی او می‌توان به موارد زیر اشاره کرد: مجموعه‌داستان‌های «خواهرم اِلبا»، «بلندی‌های برونل»، «با آگاتا در استانبول»، «همه‌ی داستان‌ها»، رمان‌های «سالِ گراسیا»، «تاب»، «درِ نیمه‌باز»، نمایش‌نامه‌ی «خواهران خون»، بیوگرافی «امیلیا پَردو باسان» و یادنامه‌ای با عنوان «چیزهایی که دیگر وجود ندارند».

مجوعه‌داستان «اتاق نونا» شامل شش داستان است با نام‌های «اتاق نونا»، «گفتگو با پیرزن‌ها»، «داخلی با پیکره‌ی زن»، «پایانِ باربِرو»، «شروعی تازه» و «چند روز با وایِس-وانو». زبانِ قصه‌گوی روایت‌ها، فضاهای ملموس و آشنای شهری، شخصیت‌های رئالیستی و قابل درک برای مخاطب معاصر، زمان و مکان‌های واقعی و تمایزیافته و درون‌مایه‌های روان‌شناختی و فلسفی، از ویژگی‌های مشترک داستان‌های این مجموعه‌اند. اگرچه که معمولاً بخش‌های زیادی از داستان‌ها در محیط درونیِ ذهن راوی می‌گذرند، اما بازنمودِ بیرونی اتفاق‌ها، از فضای پر از شک و ابهام و رازآلودگی ذهن پرده بر می‌دارند و در بزنگاهی حساب‌شده و دقیق، مخاطب به پاسخ معمای اصلی داستان دست می‌یابد.

برخی از داستان‌های این مجموعه همچون «گفتگو با پیرزن‌ها» و «پایانِ باربِرو» در ساختار درونی‌شان چندان مینیمال و بازگو‌کننده‌ی مقطعی از زمان و زندگی شخصیت‌ها به نظر نمی‌رسند و از این رو با تعریف کلاسیک داستان کوتاه کمی فاصله دارند. داستان‌هایی که همچون رمانی کوتاه با جزییاتی دقیق و شخصیت‌هایی کاملاً پرداخت‌شده و توصیف صحنه‌هایی مشخص، به شرح قصه‌ای کامل می‌پردازند:

«حالا که به آن روزها فکر می‌کنم، می‌بینم ممکن نیست همه چیز این قدر سریع اتفاق افتاده باشد. حتماً وقتی همه با هم زندگی می‌کردیم، لحظه‌های خوبی را هم تجربه کرده‌ایم. لحظاتی از درک و توافق متقابل. اما هر چقدر هم خاطراتمان را زیر و رو کنیم، نمی‌توانیم چیزی پیدا کنیم که این نظر را تأیید و باور کند. وقتی باربِرو ازدواج کرد، ماسک جذابی را که در نخستین دیدار به صورت زده بود، دور انداخت. به سرعت و خیلی ناگهان. حتی سعی نکرد این حقیقت را پنهان کند. تمام انرژی‌اش را گذاشت برای تار تنیدن دور مردی که ما دوستش می‌داشتیم و تحسینش می‌کردیم. باربِرو واسطه‌ی بین پدر و ما بود، مترجمش، تنها سخنگوی قانونی‌اش.»

از میان داستان‌های این کتاب «اتاق نونا» و «شروعی تازه» درون‌مایه‌هایی صراحتاً روان‌شناسانه دارند. داستان‌هایی که اگرچه در بستری از واقعیت‌های عینی و ملموس شکل می‌گیرند اما به نظر می‌رسد که پیش‌نویسی از تمام آن‌ها در ساحت ناخودآگاه شخصیت محوری داستان شکل گرفته و تمام رخدادها بازتولیدِ روند از پیش تعریف‌شده‌ای در روان او هستند.

فرناندز کوباس در داستان‌های این مجموعه و در سایر آثارش، به مسایلی می‌پردازد که شاید برای همه‌ی انسان‌های قرن بیست و یکمی آشنا و قابل درک باشند اما در بیشتر موارد امکان توضیح و حتی توصیف آن‌ها وجود ندارد. موضوعاتی که می‌توان از وجود و حضورشان در زندگی مطمئن بود اما در اغلب موارد دلایلی روشن و عقلانی برای اثبات آن‌ها و نقشی که در زندگی بازی می‌کنند، در دست نیست؛ نقش شانس و مواجه شدن با بدشانسی در زندگی، سفر آغازین انسان و احساسی که انسان معاصر نسبت به حضور سفرگونه‌اش در جهان دارد، تضاد و تباین بین واقعیت ملموس و آنچه که باور داریم وجود دارد، زن و حس ششم و توانایی رمزآلودی که در پیش‌بینی‌ها و پیشگویی‌ها دارد و دنیای ذهنی عجیب کودکان:

«صبح روز بعد به ماهی‌ها فکر کردم. اون ماهی‌های باله که کریسپی چند روز پیش استادانه برای ناهار درست کرده بود و دمشون تو دهن‌شون بود. اون روز به هر چیزی که به یادم می‌اومد، فکر کردم مخصوصاً به ایده‌ی پیدا کردن یه شکاف یا در که منو ببره به اتاق ممنوعه. اما بعد فهمیدم هیچ نیازی نبود که فشار دندونا رو از روی دم بردارم تا یه راهی باز بشه و شکل حلقه‌ای‌اش به هم بریزه. اصلاً لازم نبود. اگه اون ماهی نونا بود و نونا هم داشت از گنجش محافظت می‌کرد، تنها کاری که باید می‌کردم این بود که از نگاه تیزبین و مراقبش دوری کنم و خیلی خیلی آروم بخزم به لونه‌اش...»

فرناندز کوباس دنیای فانتزی‌های برساخته‌ی ذهن و واقعیت‌های دیگرگونه و تجربه‌های پنهان‌شده را دوباره به یاد مخاطبش می‌آورد. مواجهه‌ی شخصیت‌های داستان‌های او با حدس و پیش‌بینی و بررسی احتمالات برای حل معماها، حضور پررنگ شک و عدم قطعیت را در زندگی واقعی به یاد می‌آورد. چیزهایی که باید در کنار هم دیده شوند تا شک و ابهام جاری در ذهن انسان معاصر به قطعیتی بی‌پرده برسد.

[«اتاق نونا» با ترجمه رضا عابدین‌زاده توسط نشر قطره منتشر شده است.]

............... تجربه‌ی زندگی دوباره ...............

پس از ۲۰ سال به موطن­‌شان بر می­‌گردند... خود را از همه چیز بیگانه احساس می‌­کنند. گذشت روزگار در بستر مهاجرت دیار آشنا را هم برای آنها بیگانه ساخته است. ایرنا که که با دل آکنده از غم و غصه برگشته، از دوستانش انتظار دارد که از درد و رنج مهاجرت از او بپرسند، تا او ناگفته‌­هایش را بگوید که در عالم مهاجرت از فرط تنهایی نتوانسته است به کسی بگوید. اما دوستانش دلزده از یک چنین پرسش­‌هایی هستند ...
ما نباید از سوژه مدرن یک اسطوره بسازیم. سوژه مدرن یک آدم معمولی است، مثل همه ما. نه فیلسوف است، نه فرشته، و نه حتی بی‌خرده شیشه و «نایس». دقیقه‌به‌دقیقه می‌شود مچش را گرفت که تو به‌عنوان سوژه با خودت همگن نیستی تا چه رسد به اینکه یکی باشی. مسیرش را هم با آزمون‌وخطا پیدا می‌کند. دانش و جهل دارد، بلدی و نابلدی دارد... سوژه مدرن دنبال «درخورترسازی جهان» است، و نه «درخورسازی» یک‌بار و برای همیشه ...
همه انسان‌ها عناصری از روباه و خارپشت در خود دارند و همین تمثالی از شکافِ انسانیت است. «ما موجودات دوپاره‌ای هستیم و یا باید ناکامل بودن دانشمان را بپذیریم، یا به یقین و حقیقت بچسبیم. از میان ما، تنها بااراده‌ترین‌ها به آنچه روباه می‌داند راضی نخواهند بود و یقینِ خارپشت را رها نخواهند کرد‌»... عظمت خارپشت در این است که محدودیت‌ها را نمی‌پذیرد و به واقعیت تن نمی‌دهد ...
در کشورهای دموکراتیک دولت‌ها به‌طور معمول از آموزش به عنوان عاملی ثبات‌بخش حمایت می‌کنند، در صورتی که رژیم‌های خودکامه آموزش را همچون تهدیدی برای پایه‌های حکومت خود می‌دانند... نظام‌های اقتدارگرای موجود از اصول دموکراسی برای حفظ موجودیت خود استفاده می‌کنند... آنها نه دموکراسی را برقرار می‌کنند و نه به‌طور منظم به سرکوب آشکار متوسل می‌شوند، بلکه با برگزاری انتخابات دوره‌ای، سعی می‌کنند حداقل ظواهر مشروعیت دموکراتیک را به دست آورند ...
نخستین، بلندترین و بهترین رمان پلیسی مدرن انگلیسی... سنگِ ماه، در واقع، الماسی زردرنگ و نصب‌شده بر پیشانی یک صنمِ هندی با نام الاهه ماه است... حین لشکرکشی ارتش بریتانیا به شهر سرینگاپاتام هند و غارت خزانه حاکم شهر به وسیله هفت ژنرال انگلیسی به سرقت رفته و پس از انتقال به انگلستان، قرار است بر اساس وصیت‌نامه‌ای مکتوب، به دخترِ یکی از اعیان شهر برسد ...