تارتنیدن دورِ مردی که دوستش داشتیم! | الف


«اتاق نونا» [Nona's Room] مجوعه‌داستانی است از کریستینا فرناندز کوباس [Cristina Fernández Cubas] نویسنده و روزنامه‌نگار معاصر اسپانیایی، که در سال 2016 جایزه‌ی ملی منتقدان اسپانیا را از آن خود کرد. فرناندز کوباس را بانیِ رنسانس داستان کوتاه در ادبیات کشور اسپانیا و دنیای اسپانیایی‌زبان می‌دانند. او آثار پرشماری از یادداشت‌ها و مقالات ژورنالیستی تا داستان کوتاه و رمان در کارنامه‌ی خویش دارد و معتقد است که داستان‌هایش در قصه‌های شفاهی و روایت‌هایی که در کودکی شنیده است و در زندگی سراسر تجربه‌اش در قاهره، لیما، بوینوس‌آیرس، پاریس، برلین و ... ریشه دارند.

اتاق نونا» [Nona's Room]  کریستینا فرناندز کوباس [Cristina Fernández Cubas]

از میان آثار برجسته‌ی او می‌توان به موارد زیر اشاره کرد: مجموعه‌داستان‌های «خواهرم اِلبا»، «بلندی‌های برونل»، «با آگاتا در استانبول»، «همه‌ی داستان‌ها»، رمان‌های «سالِ گراسیا»، «تاب»، «درِ نیمه‌باز»، نمایش‌نامه‌ی «خواهران خون»، بیوگرافی «امیلیا پَردو باسان» و یادنامه‌ای با عنوان «چیزهایی که دیگر وجود ندارند».

مجوعه‌داستان «اتاق نونا» شامل شش داستان است با نام‌های «اتاق نونا»، «گفتگو با پیرزن‌ها»، «داخلی با پیکره‌ی زن»، «پایانِ باربِرو»، «شروعی تازه» و «چند روز با وایِس-وانو». زبانِ قصه‌گوی روایت‌ها، فضاهای ملموس و آشنای شهری، شخصیت‌های رئالیستی و قابل درک برای مخاطب معاصر، زمان و مکان‌های واقعی و تمایزیافته و درون‌مایه‌های روان‌شناختی و فلسفی، از ویژگی‌های مشترک داستان‌های این مجموعه‌اند. اگرچه که معمولاً بخش‌های زیادی از داستان‌ها در محیط درونیِ ذهن راوی می‌گذرند، اما بازنمودِ بیرونی اتفاق‌ها، از فضای پر از شک و ابهام و رازآلودگی ذهن پرده بر می‌دارند و در بزنگاهی حساب‌شده و دقیق، مخاطب به پاسخ معمای اصلی داستان دست می‌یابد.

برخی از داستان‌های این مجموعه همچون «گفتگو با پیرزن‌ها» و «پایانِ باربِرو» در ساختار درونی‌شان چندان مینیمال و بازگو‌کننده‌ی مقطعی از زمان و زندگی شخصیت‌ها به نظر نمی‌رسند و از این رو با تعریف کلاسیک داستان کوتاه کمی فاصله دارند. داستان‌هایی که همچون رمانی کوتاه با جزییاتی دقیق و شخصیت‌هایی کاملاً پرداخت‌شده و توصیف صحنه‌هایی مشخص، به شرح قصه‌ای کامل می‌پردازند:

«حالا که به آن روزها فکر می‌کنم، می‌بینم ممکن نیست همه چیز این قدر سریع اتفاق افتاده باشد. حتماً وقتی همه با هم زندگی می‌کردیم، لحظه‌های خوبی را هم تجربه کرده‌ایم. لحظاتی از درک و توافق متقابل. اما هر چقدر هم خاطراتمان را زیر و رو کنیم، نمی‌توانیم چیزی پیدا کنیم که این نظر را تأیید و باور کند. وقتی باربِرو ازدواج کرد، ماسک جذابی را که در نخستین دیدار به صورت زده بود، دور انداخت. به سرعت و خیلی ناگهان. حتی سعی نکرد این حقیقت را پنهان کند. تمام انرژی‌اش را گذاشت برای تار تنیدن دور مردی که ما دوستش می‌داشتیم و تحسینش می‌کردیم. باربِرو واسطه‌ی بین پدر و ما بود، مترجمش، تنها سخنگوی قانونی‌اش.»

از میان داستان‌های این کتاب «اتاق نونا» و «شروعی تازه» درون‌مایه‌هایی صراحتاً روان‌شناسانه دارند. داستان‌هایی که اگرچه در بستری از واقعیت‌های عینی و ملموس شکل می‌گیرند اما به نظر می‌رسد که پیش‌نویسی از تمام آن‌ها در ساحت ناخودآگاه شخصیت محوری داستان شکل گرفته و تمام رخدادها بازتولیدِ روند از پیش تعریف‌شده‌ای در روان او هستند.

فرناندز کوباس در داستان‌های این مجموعه و در سایر آثارش، به مسایلی می‌پردازد که شاید برای همه‌ی انسان‌های قرن بیست و یکمی آشنا و قابل درک باشند اما در بیشتر موارد امکان توضیح و حتی توصیف آن‌ها وجود ندارد. موضوعاتی که می‌توان از وجود و حضورشان در زندگی مطمئن بود اما در اغلب موارد دلایلی روشن و عقلانی برای اثبات آن‌ها و نقشی که در زندگی بازی می‌کنند، در دست نیست؛ نقش شانس و مواجه شدن با بدشانسی در زندگی، سفر آغازین انسان و احساسی که انسان معاصر نسبت به حضور سفرگونه‌اش در جهان دارد، تضاد و تباین بین واقعیت ملموس و آنچه که باور داریم وجود دارد، زن و حس ششم و توانایی رمزآلودی که در پیش‌بینی‌ها و پیشگویی‌ها دارد و دنیای ذهنی عجیب کودکان:

«صبح روز بعد به ماهی‌ها فکر کردم. اون ماهی‌های باله که کریسپی چند روز پیش استادانه برای ناهار درست کرده بود و دمشون تو دهن‌شون بود. اون روز به هر چیزی که به یادم می‌اومد، فکر کردم مخصوصاً به ایده‌ی پیدا کردن یه شکاف یا در که منو ببره به اتاق ممنوعه. اما بعد فهمیدم هیچ نیازی نبود که فشار دندونا رو از روی دم بردارم تا یه راهی باز بشه و شکل حلقه‌ای‌اش به هم بریزه. اصلاً لازم نبود. اگه اون ماهی نونا بود و نونا هم داشت از گنجش محافظت می‌کرد، تنها کاری که باید می‌کردم این بود که از نگاه تیزبین و مراقبش دوری کنم و خیلی خیلی آروم بخزم به لونه‌اش...»

فرناندز کوباس دنیای فانتزی‌های برساخته‌ی ذهن و واقعیت‌های دیگرگونه و تجربه‌های پنهان‌شده را دوباره به یاد مخاطبش می‌آورد. مواجهه‌ی شخصیت‌های داستان‌های او با حدس و پیش‌بینی و بررسی احتمالات برای حل معماها، حضور پررنگ شک و عدم قطعیت را در زندگی واقعی به یاد می‌آورد. چیزهایی که باید در کنار هم دیده شوند تا شک و ابهام جاری در ذهن انسان معاصر به قطعیتی بی‌پرده برسد.

[«اتاق نونا» با ترجمه رضا عابدین‌زاده توسط نشر قطره منتشر شده است.]

............... تجربه‌ی زندگی دوباره ...............

فرض کنید یک انسان 500، 600سال پیش به خاطر پتکی که به سرش خورده و بیهوش شده؛ این ایران خانم ماست... منبرها نابود می‌شوند و صدای اذان دیگر شنیده نمی‌شود. این درواقع دید او از مدرنیته است و بخشی از جامعه این دید را دارد... می‌گویند جامعه مدنی در ایران وجود ندارد. پس چطور کورش در سه هزار سال قبل می‌گوید کشورها باید آزادی خودشان را داشته باشند، خودمختار باشند و دین و اعتقادات‌شان سر جایش باشد ...
«خرد»، نگهبانی از تجربه‌هاست. ما به ویران‌سازی تجربه‌ها پرداختیم. هم نهاد مطبوعات را با توقیف و تعطیل آسیب زدیم و هم روزنامه‌نگاران باتجربه و مستعد را از عرصه کار در وطن و یا از وطن راندیم... کشور و ملتی که نتواند علم و فن و هنر تولید کند، ناگزیر در حیاط‌خلوت منتظر می‌ماند تا از کالای مادی و معنوی دیگران استفاده کند... یک روزی چنگیز ایتماتوف در قرقیزستان به من توصیه کرد که «اسب پشت درشکه سیاست نباش. عمرت را در سیاست تلف نکن!‌» ...
هدف اولیه آموزش عمومی هرگز آموزش «مهارت‌ها» نبود... سیستم آموزشی دولت‌های مرکزی تمام تلاش خود را به کار گرفتند تا توده‌ها را در مدارس ابتدایی زیر کنترل خود قرار دهند، زیرا نگران این بودند که توده‌های «سرکش»، «وحشی» و «از لحاظ اخلاقی معیوب» خطری جدی برای نظم اجتماعی و به‌علاوه برای نخبگان حاکم به شمار روند... اما هدف آنها همان است که همیشه بوده است: اطمینان از اینکه شهروندان از حاکمان خود اطاعت می‌کنند ...
کتاب جدید کانمن به مقایسه موارد زیادی در تجارت، پزشکی و دادرسی جنایی می‌پردازد که در آنها قضاوت‌ها بدون هیچ دلیل خاصی بسیار متفاوت از هم بوده است... عواملی نظیر احساسات شخص، خستگی، محیط فیزیکی و حتی فعالیت‌های قبل از فرآیند تصمیم‌گیری حتی اگر کاملاً بی‌ربط باشند، می‌توانند در صحت تصمیمات بسیار تاثیر‌گذار باشند... یکی از راه‌حل‌های اصلی مقابله با نویز جایگزین کردن قضاوت‌های انسانی با قوانین یا همان الگوریتم‌هاست ...
لمپن نقشی در تولید ندارد، در حاشیه اجتماع و به شیوه‌های مشکوکی همچون زورگیری، دلالی، پادویی، چماق‌کشی و کلاهبرداری امرار معاش می‌کند... لمپن امروزی می‌تواند فرزند یک سرمایه‌دار یا یک مقام سیاسی و نظامی و حتی یک زن! باشد، با ظاهری مدرن... لنین و استالین تا جایی که توانستند از این قشر استفاده کردند... مائو تسه تونگ تا آنجا پیش رفت که «لمپن‌ها را ذخایر انقلاب» نامید ...