سهم ما دویدن در سنگلاخ است | هم‌میهن


۱. سال 88 است، آخرهایش، سوز و سرما کمرش شکسته. جامعه هنوز ملتهب است و امید جایش را به استیصال داده و بعدتر حتی مستأصل‌تر می‌شویم. «پس با پای پیاده، در این سنگلاخ بدویم، این اردیبهشت، این فروردین، حتی سراسر تابستان ما را تسلی نیست، پس چگونه در این کوچه‌های بن‌بست سرازیر شدیم».

احمدرضا احمدی

دارم خیابان انقلاب را کز می‌کنم و فعلاً از سرمای بی‌جان شده و بیکاری تحمیلی لذت می‌برم، گوشی‌ام زنگ می‌خورد؛ احمدرضا احمدی است، تعجب می‌کنم همیشه من زنگ می‌زدم برای تکه‌ای خبر یا گزارش یا اگر شانس می‌زد مصاحبه‌ای طولانی. این اولین بار است که به من زنگ زده، دارد دلداری‌ام می‌دهد و حتی کمی اندرزم. کمی بعد هم مثل تمام این سال‌ها از بیماری شکوه می‌کند و مرگ‌اندیشی همیشگی‌اش که رگه‌ای از طنز در آن جاری است.

۲. بازهم زمستان است این بار دی 89، رفته‌ام برای برنامه «برای احمدرضا مداد رنگی بخرید» بزرگداشتی برای احمدرضا احمدی. اسم برنامه خیلی جذاب است از این شعر شاعر برگرفته شده؛ «به مادرم گفتم برای احمدرضا مداد رنگی بخرید، مادرم خندید و گفت، درد شما را واژه درمان می‌کند.»

در این روز زمستانی تمام رفقای شاعر آمده‌اند، از کیمیایی و داوود رشیدی و هوشنگ کامکار گرفته تا آغداشلو و زرین‌کلک اما جای خودش خالی است کسالت نگذاشته بود به مراسم بیاید، اما تلفنی با جمع همراه می‌شود و به لطف فیلم ابراهیم حقیقی دیگر غایب زمیانه نیست با ما حرف می‌زند، می‌خندند، خاطره تعریف می‌کند و شعر می‌خواند؛ از آن روز این حرف او یادم مانده: کار هنری کردن مثل کوه آتشفشان است فوران می‌کند و بعد پایین می‌آید بعد که سرد شد شکل می‌گیرد.

۳. سال 91 است، آژانس می‌گیرم تا برای تهیه گزارش برای تولد احمدرضا احمدی به خانه‌اش بروم، ماشین می‌پیچد تو خیابان نلسون ماندلا و بعد خیابان گیتی که این روزها چه خوب که اسمش شده احمدرضا احمدی.

بالا می‌روم، زنگ را می‌زنم و شهرام اقبال‌زاده با من می‌رسد. خیلی‌ها هستند، مسعود کیمیایی را یادم هست بقیه را نه. روی دیوار عکس‌های جوانی‌اش در قاب‌ها جا خوش کرده‌اند، دستم را می‌گیرد و یکی‌یکی عکس‌ها را نشانم می‌دهد، به جوانی‌اش، به خوش‌تیپی‌اش کلی می‌نازد و الحق هم راست می‌گوید. می‌رویم داخل اتاق کارش، عکس یک هنرپیشه زن سینمای کلاسیک به سینه دیوار آویزان است، با طنز همیشگی‌اش به عکس اشاره می‌کند و می‌گوید من با دیدن این هر روز ذوق شاعری‌ام گل می‌کند. شادی در چشمانش موج می‌زند، بعد با او می‌روم سر بالکن تا شمعدانی‌هایش را نشانم دهد.

۴. سال صفردو است، در هرم گرم تابستان و همچنان داریم گرد خود بر مدار بی‌مداری می‌چرخیم و درجا می‌زنیم، «دشنه‌ها بر قلب خویش فرو کردیم نمی‌دانم چرا سال تمام نمی‌شد»، حالا همه عکس شما را گذاشته‌اند با شعری یا قلبی سیاه در کنارش، شاعر شمعدانی‌ها تابستان را برای رفتن انتخاب کرد؛ توی سرم صدایتان می‌پیچد حالا چی ژوزه؟ مهمونی تموم شده، چراغا خاموشن، ملت رفتن، شب، سرد شده، حالا چی ژوزه؟* بله آقای احمدی ما «به این جهان آمده‌ایم که تماشا کنیم، صندلی‌های فرسوده و رنگ‌باخته سهم ما شد، انتخاب ما مرواریدهای رخشان بود.»

* این شعر از کارلوس دروموند د آندره است که احمدرضا احمدی آن را دکلمه کرده است:

من بسیار گریسته‌ام
هنگام که آسمان ابر است
مرا نیت آن است
که از خانه بدون چتر بیرون باشم.

من بسیار زیسته‌ام
اما اکنون مراد من است
که از این پنجره برای باری
جهان را آغشته به شکوفه‌های گیلاس بی‌هراس
بی‌محابا
ببینم

او از این مهمانی طولانی غمناک بیرون رفت

................ تجربه‌ی زندگی دوباره ...............

ما خانواده‌ای یهودی در رده بالای طبقه متوسط عراق بودیم که بر اثر ترکیبی از فشارهای ناشی از ناسیونالیسم عربی و یهودی، فشار بیگانه‌ستیزی عراقی‌ها و تحریکات دولت تازه ‌تأسیس‌شده‌ی اسرائیل جاکن و آواره شدیم... حیاتِ جاافتاده و عمدتاً رضایت‌بخش یهودیان در کنار مسلمانان عراق؛ دربه‌دری پراضطراب و دردآلود؛ مشکلات سازگار‌ شدن با حیاتی تازه در ارض موعود؛ و سه سال عمدتاً ناشاد در لندن: تبعید دوم ...
رومر در میان موج نویی‌ها فیلمساز خاصی‌ست. او سبک شخصی خود را در قالب فیلم‌های ارزان قیمت، صرفه‌جویانه و عمیق پیرامون روابط انسانی طی بیش از نیم قرن ادامه داده است... رومر حتی وقتی بازیگرانی کاملاً حرفه‌ای انتخاب می‌کند، جنس بازیگری را معمولاً از شیوه‌ی رفتار مردم معمولی می‌گیرد که در دوره‌ای هدف روسلینی هم بود و وضعیتی معمولی و ظاهراً کم‌حادثه، اما با گفت‌وگوهایی سرشار از بارِ معنایی می‌سازد... رومر در جست‌وجوی نوعی «زندگی‌سازی» است ...
درباریان مخالف، هر یک به بهانه‌ای کشته و نابود می‌شوند؛ ازجمله هستینگز که به او اتهام رابطه پنهانی با همسر پادشاه و نیز نیت قتل ریچارد و باکینگهم را می‌زنند. با این اتهام دو پسر ملکه را که قائم‌مقام جانشینی پادشاه هستند، متهم به حرامزاده بودن می‌کنند... ریچارد گلاستر که در نمایشی در قامت انسانی متدین و خداترس در کلیسا به همراه کشیشان به دعا و مناجات مشغول است، در ابتدا به‌ظاهر از پذیرفتن سلطنت سرباز می‌زند، اما با اصرار فراوان باکینگهم، بالاخره قبول می‌کند ...
مردم ایران را به سه دسته‌ی شیخی، متشرعه و کریم‌خانی تقسیم می‌کند و پس از آن تا انتهای کتاب مردم ایران را به دو دسته‌ی «ترک» و «فارس» تقسیم می‌کند؛ تقسیم مردمان ایرانی در میانه‌های کتاب حتی به مورد «شمالی‌ها» و «جنوبی‌ها» می‌رسد... اصرار بیش‌از اندازه‌ی نویسنده به مطالبات قومیت‌ها همچون آموزش به زبان مادری گاهی اوقات خسته‌کننده و ملال‌آور می‌شود و به نظر چنین می‌آید که خواسته‌ی شخصی خود اوست ...
بی‌فایده است!/ باد قرن‌هاست/ در کوچه‌ها/ خیابان‌ها/ می‌چرخد/ زوزه می‌کشد/ و رمه‌های شادی را می‌درد./ می‌چرخم بر این خاک/ و هرچه خون ماسیده بر تاریخ را/ با اشک‌هایم می‌شویم/ پاک نمی‌شود... مانی، وزن و قافیه تنها اصولی بودند که شعر به وسیلهء آنها تعریف می‌شد؛ اما امروزه، توجه به فرم ذهنی، قدرت تخیل، توجه به موسیقی درونی کلمات و عمق نگاه شاعر به جهان و پدیده‌های آن، ورای نظام موسیقایی، لازمه‌های شعری فاخرند ...